De profetie van Daniel refereert naar een periode van 2300 dagen.
“Hij zei tegen mij: Tot tweeduizend driehonderd avonden en morgens. Dan zal het heiligdom in rechten hersteld worden” (Daniël 8 : 14).
Is het terecht om de 2300 dagen van Daniël, net als de andere perioden, als jaren te interpreteren? En wat zou het startpunt moeten zijn van deze periode?
Voor de 70-weken profetie is het duidelijk dat het om jaren gaat [zie: 490 jaar periode]. Dat levert een belangrijk aanknopingspunt. De engel Gabriel, die de 70-weken profetie aan Daniel gaf, zei daarbij dat deze periode specifiek ‘bepaald’ is voor het volk Israël en de heilige stad Jeruzalem. Dit woord ‘bepalen’ is een vertaling van het Hebreeuwse chatak, wat zoveel betekent als afsnijden, apart stellen, toewijzen. In buitenbijbels gebruik wordt het woord chatak toegepast voor het letterlijk afsnijden, afhakken van dingen. Blijkbaar wordt de periode van 70 weken ergens van ‘afgesneden’. Maar waarvan? Dat moet wel de periode van 2300 dagen zijn, waar Daniel eerder uitleg over kreeg (in hoofdstuk 8). Daniel zegt namelijk:“(…) kwam de man Gabriel, die ik in het begin in het visioen gezien had…”(9:21). Naar welk begin verwijst hij? Daniël had de engel Gabriel inderdaad eerder gezien, toen hij uitleg kreeg over het visioen van de 2300 dagen. Tussen deze uitleg over de 2300 dagen (in hoofdstuk 8) en de 70 weken (in hoofdstuk 9) zijn er geen andere visioenen geweest. Het is daarom logisch aan te nemen dat het eerdere visioen waar Daniel naar verwijst tijdens de uitleg over de 70-weken, het eerdere visioen van de 2300 dagen is. De keuze voor het woord ‘chatak’ is dan ook logisch. Blijkbaar is er van de langere periode (van 2300 dagen) een korter deel dat alleen betrekking heeft op het volk Israël (70 weken/490 dagen). Die weken zijn van die langere periode ‘afgesneden’, omdat ze specifiek op het volk Israël betrekking hebben.
Dit levert direct twee belangrijke clous op. Als de 70 weken in werkelijkheid 490 jaar voorstelt, zoals algemeen wordt aangenomen, dan moet de periode waar het van afgesneden is blijkbaar ook uitgelegd worden in jaren. Anders vergelijk je appels met peren. En je mag dan ook aannemen dat de start van beide periodes op een en hetzelfde moment valt. In de [490 jaar periode] vind je een uitleg over dit startpunt. Het is een decreet van Artaxerxes in 457 BC. Gerekend vanaf dit punt eindigt deze profetische periode in 1844. Dit is een interpretatie die binnen het kerkgenootschap van de ‘adventisten’ gangbaar is en die hier ook gevolgd wordt.
Na die periode, vanaf 1844 dus, wordt ‘het heiligdom in rechten hersteld’. In het Nieuwe Testament wordt het heiligdom (of ‘de tempel’) uitsluitend gebruikt als symbool van Gods gemeenschap. God woont te midden van Zijn gemeenschap. Als hier iets ‘hersteld’ moet worden lijkt het erop dat er een geestelijke reiniging nodig is. Een soort tempel reiniging, maar dan op wereldschaal. Zou het kunnen dat er sinds deze tijd geestelijke ontwikkelingen op gang zijn gekomen, die de toon zullen zetten in het slotstuk van de wereldgeschiedenis? Dat blijkt inderdaad in het geval…
Er wordt ons vandaag de dag een geweldige toekomst voorgeschilderd. Op basis van een cocktail van evolutionisme, universalisme, spiritualisme, wetenschap, technologie en een wereldeconomie gebaseerd op centraal gecoördineerd eigendom moet een nieuwe wereldorde gaan ontstaan. Wist je dat in en rond het jaar 1844 de geestelijke kiemen te vinden zijn van de ideeën die vandaag de dag het wereldtoneel beheersen? De beginselen van new age, evolutie-denken, het nieuwe communisme, de universaliteit van alle religies en het groeiend gezag van het Vaticaan zijn allemaal verbonden aan dit opmerkelijke jaar.
Volgens de Bijbel leven wij al sinds Jezus in ‘de laatste dagen’ (zie bijv. Hebreeën 1:1-4). Maar aan het eind van de profetische periode van 2300 jaar wordt het slotstuk van de geschiedenis in gang gezet. Er gaat een bezem door het heiligdom en nepreligie en waarachtige godsdienst zullen steeds scherper van elkaar gescheiden worden. Zo wordt de komst van de Messias voorbereid. Dat schept grote verwachtingen!
VANAF 1844 ontwikkelt Darwin zijn evolutionaire beschouwing van het leven. Het zou de dominante levensbeschouwing van de 20e en 21e eeuw worden.
In de inleiding van The origin of species zegt Darwin: “After five years of work I allowed myself to speculate on the subject, and drew up some short notes; these I enlarged in 1844 into a sketch of the conclusions which then seemed to me probable: from that period to the present day I have steadily pursued the same object.”
De evolutietheorie vormt hét grote fundament onder de hedendaagse kijk op het leven. Het is de onderliggende visie van organisaties als het Vaticaan, de Verenigde Naties en het World Economic Forum. Er bestaat binnen deze theorie geen vaste definitie van wat een mens is. De mensheid kan zich naar eigen inzicht door-ontwikkelen, gesteund door de moderne techniek, en zo zijn eigen toekomst bepalen.
IN 1844 begint Karl Marx te schrijven aan zijn communistisch manifest, waarin privé eigendom als secundair recht gezien wordt. De relativering van privé-eigendom wordt vandaag de dag steeds meer gezien als het model voor de inrichting van de toekomstige wereldeconomie. We moeten alles delen.
In 1848 werd zijn manifest gepubliceerd, maar Marx werkte er eerder al aan. Tussen april en augustus 1844 werkte Marx aan zijn Parijse manuscripten (ook wel Economische en filosofische manuscripten), die een voorwerk vormden voor zijn latere economische werk (https://nl.wikipedia.org/wiki/Karl_Marx).
De communistische visie, waarin eigendom ondergeschikt is aan het algemeen maatschappelijk belang, is vandaag de dag bijzonder populair aan het worden. Het World Economic Forum promoot dit als de meest ideale inrichting van de wereldwijde economie: you’ll own nothing and will be happy”. Daarmee introduceren zij geen nieuw idee. Niet alleen was Marx er 180 jaar geleden al mee bezig, het is sinds jaar en dag ook de officiële leer van het Vaticaan. Paus Franciscus bevestigde recent de katholieke sociale leer dat privé-eigendom een ‘secundair recht is’. Daarmee bouwt hij voort op een lange traditie, die tenminste teruggaat op de roomse theoloog Thomas Acquinas (1225-1274): “The possesion of all things in common is the natural law” (Summa Theologiae, ii-ii, 5th article). “In case of need, all things are common property, so that there would seem to be no sin in taking another’s property, for need has made it common.” Summa Theologiae, ii-ii, 7th article.
In lijn met deze kijk op eigendom is het Vaticaan in december 2020 een initiatief gestart, samen met grote internationale bedrijven. Naar eigen zeggen is dit om een ‘rechtvaardige’ samenleving te creëren. Het wordt de ‘Council of inclusive capitalism with the Vatican’ genoemd, en vertegenwoordigt inmiddels al meerdere biljoenen USD aan marktwaarde. Maar het ‘creëren’ van een rechtvaardige samenleving vergt veel sturing en controle, zoals uit alle communistische projecten in de geschiedenis is gebleken. En dus ook een sterk machtscentrum. Het is een ideaal model voor de elite. In het verleden is het altijd misgegaan, maar op wereldschaal zal het nu vast gaan slagen!
IN 1844 wordt het ‘Baha’i geloof’ gesticht (https://bahai.com/). De doelstelling van de Baha’i is de vereniging van alle religies. Het idee wint steeds verder aan populariteit. De mensheid moet toch samen zijn eigen toekomst zekerstellen?
Het Vaticaan stimuleert deze wereldwijde vermenging van spiritualiteit volop. Dit doen ze onder meer door het organiseren van interreligieuze bijeenkomsten in Assisi (sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw). Ook het Abrahamic Family House in Abu Dhabi is hier een sprekend voorbeeld van (https://www.vaticannews.va/en/vatican-city/news/2021-06/abu-dhabi-abrahamic-family-house-2022-human-fraternity.html). Hier wordt op één gezamenlijk terrein een synagoge, een kerk en een moskee gebouwd, met een gedeelde tuin als symbool van onderlinge erkenning.
Het idee van een wereldwijde religie is van ouds een kernpunt van de vrijmetselarij. Die versmelting van religies komt steeds explicieter op de agenda en wordt gepromoot als de sleutel tot het oplossen van allerlei wereldproblemen. Dan Wheatley verwoordt het helder:
IN 1844 wordt de Codex Sinaiticus ‘ontdekt’ in het klooster van St. Catherine (een oud manuscript van de Bijbel). Veel moderne Bijbelvertalingen hebben de vertrouwde Textus Receptus ingeruild voor deze corrupte versie.
De Codex Sinaiticus is een oude brontekst van de Bijbel. De manuscripten sloten aan op de Codex Vaticanus, die al eerder ‘ontdekt’ was in 1481, in de bibliotheek van het Vaticaan. Dat laat meteen enkele bellen rinkelen. De dominante stroom van manuscripten, bekend als de ‘Textus Receptus’ werd steeds meer aan de kant geschoven, in het voordeel van deze nieuwe versies.
Het roept vragen op waarom de ruim vijfduizend beschikbare handschriften van de Textus Receptus ingeruild worden voor de Vaticaanse versie, waarvan er slechts een heel kleine minderheid bestaat. De Sinaiticus- en Vaticanus-tekst is gebruikt voor vrijwel alle moderne vertalingen, onder andere vanwege de oude datering van de geschriften. Maar is oud altijd beter? Zelfs in de tijd van het Nieuwe Testament (de eerste eeuw) werden er misleidende documenten gepubliceerd. In de eerste eeuw was het Egyptische Alexandrië bijvoorbeeld een centrum van occultisme en gnosticisme. Hier werd flink gerommeld aan de goddelijkheid van Christus (Bart D. Ehrman, De evolutie van de Bijbel, blz. 96). Deze zaakt raakt de kern van het geestelijk conflict dat heel onze wereldgeschiedenis bepaalt. Wie heeft het uiteindelijk voor het zeggen? Is Jezus Christus de Alfa en Omega, of is Hij niet meer dan een van de vele goeroes die in de religieuze supermarkt te vinden is?
Wil je meer weten over deze dubieuze geschiedenis van brontekst en vertaling, kijk dan bij [Jezus en het goede nieuws voor alle volken] of luister naar deze lezing van dr. Veith, De strijd om de Bijbel, https://www.youtube.com/watch?v=uY6v4jhTB68
IN 1849 wordt het beroemde Gilgamesh Epos gevonden in de bibliotheek van Ninevé. De vondst staat symbool voor seculiere wetenschap die de Bijbel 'verklaard' en de objectieve waarde van het geloof in twijfel trekt.
In deze tekst komt onder meer een verhaal terug dat aan de zondvloed van Noach doet denken. In plaats van dit als bevestiging te zien van de betrouwbaarheid van het Bijbelse verslag, zag men juist aanleiding om het tegenovergestelde te doen. Volgens liberale theologie zou het verhaal van de Bijbel zijn afgeleid van dit oude epos en pas opgetekend in de tijd van de Babylonische ballingschap. De vorm van redeneren is een tendens die door heel de moderne theologie te vinden is: de Bijbel en het geloof worden steeds weer verklaard als product van de omliggende culturen en tradities. Zo wordt de Bijbel stilletjes afgeserveerd en verandert het van een gezaghebbende bron in niets meer dan een interessant religieus document.
In het jaar 1844 zijn de kiemen te vinden van de geestelijke ontwikkelingen die steeds meer het wereldtoneel domineren:
In 1844 begon ook de adventisten beweging, onder andere door het omvangrijke schrijfwerk van Ellen White. Dit genootschap bracht een nieuwe impuls in de verwachting van Gods nieuwe wereld en een geestelijke kijk op de wereldgeschiedenis. Rond dezelfde periode vonden ook belangrijke vernieuwingen plaats (zoals de ‘great awakening’). Tijdens de laatste voorbereidingen op de komst van Jezus wordt het verschil tussen licht en duister, goed en kwaad steeds duidelijker. Wij zitten daar midden in. De mensheid van vandaag is een nieuwe toren van Babel aan het bouwen. Daarbij wordt Jezus Christus aan de zijlijn gezet. Maar God maakt ook zijn wereldwijde gemeenschap klaar voor de komst van de grote dag. De grote vraag is: wie vertrouw jij? Gaat de mensheid in de komende jaren eigenhandig een paradijs op aarde scheppen? Of doe je er beter aan om je hoop te stellen op de Vredevorst, Jezus, die beloofd heeft elke dag bij ons te zijn, tot aan de voleinding van de wereld?