Er zijn sinds de afgelopen twee eeuwen wereldwijde bewegingen ontstaan die je kunt omschrijven als ‘new-age-ideologie’. Er wordt gebouwd aan een wereldwijde gemeenschap die de karaktertrekken heeft van het oude Babel. Dit project bevat een cocktail van evolutionisme, zelf-gebrouwen spiritualiteit, seculiere vormen van wetenschap en neocommunistische economie (‘inclusief kapitalisme’). De basis voor deze ontwikkelingen werd in de 19e eeuw gelegd, in het bijzonder vanaf 1844 [zie 2300 periode].
Met dat doel voor ogen wordt op dit moment wereldwijd een digitaal systeem uitgerold. Het is een systeem waarbij wereldburgers in hoge mate gecontroleerd en gestuurd kunnen worden. Nagenoeg alles zal hier aan worden gekoppeld (zie onderstaande visualisatie). Deze ontwikkelingen worden moreel gerechtvaardigd met een beroep op gezondheid, veiligheid en duurzaamheid, maar zorgen ondertussen voor een ongekende machtsconcentratie. Het lijkt op een nieuw soort feodaal stelsel, waarbij het middenkader verdwijnt, de megarijken in de lead komen en de massa afhankelijk wordt gemaakt.
Een bekende speler in dit veld is het World Economic Forum, die de ontwikkeling als een noodzakelijke ‘reset’ presenteert. Wat die reset met de bredere contect van de tijdlijn te maken heeft lees je onder [een wereldwijd pact]. Naar eigen zeggen gaat dit ingrijpende gevolgen hebben:
Bron: https://www.weforum.org/reports/identity-in-a-digital-world-a-new-chapter-in-the-social-contract (download pdf), Januari 2022.
De toekomstige wereldeconomie zal gebaseerd gaan worden op de introductie van blockchain technologie. Dit is een technologie die het mogelijk maakt om alle betalingen via een wereldwijd systeem te laten verlopen. Het lijkt aan de oppervlakte niks anders dan een digitale versie van het geld dat wij al duizenden jaren kennen. Maar let op, in essentie is het heel wat anders. Aan het hebben van geld en het uitvoeren van transacties kunnen namelijk allerlei voorwaarden gekoppeld worden. Het is in wezen een sociaal kredietsysteem. Iemand anders - en weet jij wie? - heeft macht of, waar, wanneer en hoe jij economische transacties uit kunt voeren. Ook de volledige accounting en administratiewereld zal ingrijpend veranderen, omdat de Blockchain database zelf alle informatie bevat en niet meer afhankelijk is van rapportages van afzonderlijke entiteiten. Met deze techniek wordt de weg bereidt richting het eindscenario waar de Bijbel over schrijft in Openbaring 13, waarin de inkomsten en uitgaven van mensen volledig gecontroleerd kunnen worden. Wil je hier meer over weten, volg dan deze twee zeer informatie interviews.
Het streven naar een totalitaire wereldorganisatie is ingebed in een eeuwenoude, aanwijsbare geschiedenis. Gary Kah heeft hier interessant onderzoek naar gedaan en onderbouwt het met allerlei kopieën van notulen, uitnodigen en vergaderingen [een wereldwijd pact]. Helaas vormen misleiding, angst, chaos, censuur en dwang het basisgereedschap om dit bouwwerk tot stand te brengen. De beroemde vrijmetselaar Albert Pike (eind negentiende eeuw) schreef daar zelf zonder blikken of blozen over:
“Ter wille van het doel mag men iedereen bedriegen” (quote uit Morals and Dogmas in ‘De geheime wereld achter Vrijmetselarij’, pg 60, Wilkin van de Kamp).
Zoiets stond ook in het statement van de Jezuïeten: het doel heiligt de middelen. Deze ontluisterende strategie weerspiegelt het karakter van de aanvoerder achter dit anti-goddelijke team (de draak, oftewel de duivel). Het is dus extra opletten geblazen, als er leiders met dit soort ideeën aan de top staan.
Wie is de opzichter van deze dubieuze bouwwereld? Je zult het misschien nauwelijks kunnen geloven, maar ook vandaag leiden alle wegen naar Rome. Is het je wel eens opgevallen dat alle toppolitici, multinationals, Tech giganten, religieuze leiders en Hollywoodsterren elkaar in Rome weten te vinden? Altijd in zwart-witkleding. Is dat alleen voor een bakje koffie of een puntje Italiaanse pizza? De oude droom van een wereldorde onder de scepter van Rome herleeft in onze dagen als nooit tevoren.
Het indrukwekkende beeld uit het visioen van Daniel [Babylonië] staat nog stevig op zijn voeten. De ‘hoorn’ [1260 jaar V-dominantie] is uitgegroeid tot een wereldmacht en is – na de politieke wond van de achttiende eeuw – bezig aan zijn comeback. Het gaat samenwerkingen aan met alle koningen en kooplieden van de aarde (Openbaring 18). Het beest doet zijn uiterste best om met een waterval aan mooie woorden en goed ogende initiatieven de hele wereld te verleiden. En dat lukt aardig, ook binnen de protestantse wereld. Het is een monsterverbond dat blijft bestaan tot aan de climax van onze wereldgeschiedenis. Het is een clash van leugen en waarheid. Van het rijk van de duisternis en het Rijk van de levende God. Van de misleiding van Babel en de belofte van het nieuwe Jeruzalem. Hoe lang het allemaal precies gaat duren, dat weet niemand. Maar dat de ontknoping dichterbij komt mag duidelijk zijn.
De ontwikkeling van deze nieuwe wereldorde gaat in de kern niet over menselijke economie, macht en aanzien. Het is een kwestie van aanbidding. De apostel Paulus zegt dat wij niet te strijden hebben tegen mensen, maar tegen...
“(…) de wereldbeheersers van de duisternis van dit tijdperk, tegen de geestelijke machten van het kwaad in de hemelse gewesten” (Efeze 6 : 12).
Het is Gods tegenstander, de duivel, die de aanbidding voor zichzelf opeist. Hij misbruikt daarvoor de sociale, economische en juridische structuren om dit af te dwingen...
“(…) en zou maken dat allen die het beeld van het beest niet zouden aanbidden, gedood zouden worden” (Openbaring 13 : 15).
God dwingt mensen niet, maar nodigt uit. Zijn tegenstander, de draak van Openbaring, doet het tegenovergestelde. Het uiteindelijke doel van de wereldreligie die in de maak is, is om mensen bij God vandaan te halen. Gelukkig houdt dit maar even stand. Nog even, en het beeld dat Daniël zag [Babylon] wordt met de grond gelijk gemaakt. Of zoals Paulus het zegt:
“(…) de Heere zal hem verteren door de Geest van Zijn mond en hem teniet doen door de verschijning bij Zijn komst” (2 Thessalonicenzen 2 : 8).
In het laatste Bijbelboek Openbaring wordt het conflict tussen de duivel en Gods gemeenschap kort en krachtig verwoord:
“En de draak werd boos op de vrouw, en ging heen om oorlog te voeren tegen de overigen van haar nageslacht, die de geboden van God in acht nemen en het getuigenis van Jezus Christus hebben” (Openbaring 12 : 17).
Is het in de eindstrijd dan van belang dat je Gods geboden in acht neemt? Het Nieuwe Testament vertelt ons toch dat wij niet door de wet behouden worden, maar door het geloof? Dit vraag om uitleg.
In de periode na [de reformatie] is er een misvatting ontstaan over de status van Gods wet. De Bijbel zelf lijkt kolen op het vuur te gooien. Is de wet voor God nog wel belangrijk, of toch niet meer?
De apostel Johannes schrijft bijvoorbeeld:
“Want de wet is door Mozes gegeven, de genade en de waarheid zijn er door Jezus Christus gekomen” (Johannes 1 : 17).
Het lijkt een tegenstelling, alsof het een het ander vervangt. Paulus maakt duidelijk dat mensen niet bij God horen omdat ze zich zo goed aan de wet houden, maar omdat ze vertrouwen in Gods belofte:
“Maar nu zij wij ontslagen van de wet, gestorven aan dat waaraan wij vastgebonden zaten, zodat wij in nieuwheid van Geest dienen, en niet in oudheid van letter” (Romeinen 7 : 6).
We zijn ontslagen van de wet, duidelijk toch?!
Maar daar staat tegenover dat Jezus in de Bergrede het belang van de wet juist onderstreept:
“Denk niet dat Ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen; Ik ben niet gekomen om die af te schaffen, maar te vervullen. Want, voorwaar, Ik zeg u: Totdat de hemel en de aarde voorbijgaan, zal er niet één jota of tittel van de Wet voorbijgaan, totdat het alles geschied is. Wie dan een van deze geringste geboden afschaft en de mensen zo onderwijst, zal de geringste genoemd worden in het Koninkrijk der hemelen; maar wie ze doet en onderwijst, die zal groot genoemd worden in het Koninkrijk der hemelen” (Mattheus 5 : 17-20).
En ook Paulus bevestigt dat de wet goed is:
“Zo is dan de wet heilig, en het gebod is heilig en rechtvaardig en goed” (Romeinen 7 : 12 - let op de tegenwoordige tijd!).
Dus wat is het nu? Is het in onze dagen nog steeds belangrijk om Gods wet te houden? Om daar kaas van te maken moet we een aantal dingen uit elkaar trekken.
Het probleem begint direct al met het kleine lidwoordje ‘de’ wet. Het suggereert dat er maar één wet is, waarin alle regels en voorschriften uit de Thora zijn opgenomen. Maar dat is niet helemaal waar. In Deuteronomium 31 : 24-26 staat het volgende:
“En het gebeurde, toen Mozes gereed was met het schrijven van de woorden van deze wet in een boek totdat zij voltooid waren, dat Mozes de Levieten, die de ark van het verbond van de HEERE droegen, gebood: Neem dit wetboek en leg het naast de ark van het verbond van de HEERE, uw God, zodat het daar is als getuige tegen u. Want ikzelf ken uw ongehoorzaamheid en uw halsstarrigheid. Zie, terwijl ik heden nog bij u in leven ben, bent u al opstandig geweest tegen de HEERE; hoeveel te meer na mijn dood!”
De tien woorden van het verbond waren op steen gegrift, door God zelf geschreven, en ze werden in de ark van het verbond gelegd. Alle andere regels werden door Mozes opgeschreven in een boek, en werden naast de ark gelegd. Het een door God, het ander door Mozes, het een op steen het ander op papyrus, het een in de ark, het ander ernaast. Er is hier dus een duidelijk onderscheid. Hier zie je het verschil nog een keer:
“Hij maakte u Zijn verbond bekend, dat Hij u beval te doen, de Tien Woorden, en Hij schreef ze op twee stenen tafelen. En mij gebood de HEERE in die tijd om u verordeningen en bepalingen te leren, om die te doen in het land waar u naartoe trekt om het in bezit te nemen” (Deuteronomium 4 : 13-14).
Aan de ene kant de tien verbondswoorden in steen, aan de andere kant de ceremoniële wetten (voor de tempeldienst en de offers), de juridische wetten (om de economische verhoudingen binnen de toenmalige samenleving te regelen) en gezondheidsvoorschriften.
Als Paulus spreekt over de wet die is afgeschaft, dan wijst hij op de tweede categorie, alle zaken die in een boek naast de ark van het verbond werden bewaard. Sinds Jezus is de tempeldienst beëindigt, omdat dit alleen een voorafschaduwing was van Jezus’ volmaakte offer en van de hemelse tempeldienst. De sociale en juridische wetten hebben hun functie gehad in de context van het oude Israël. Ook de instellingen van de feesten zijn verleden tijd, omdat ze hun vervulling in het nieuwe verbond vinden. Het wereldwijde ‘Israël van God’, bestaande uit zowel joden als heidenen, is niet meer aan deze regels onderworpen. Maar als Jezus spreekt over de wet die altijd van kracht blijft tot aan de voleinding van de wereld, dan heeft Hij het over tien verbondswoorden. De tien geboden vormen het hart van Gods verbond van liefde. Die blijven.
In de Romeinenbrief zegt Paulus dat wij niet meer ‘onder de wet’ zijn. Hij bedoelt natuurlijk niet dat wij nu eens eindelijk onder die vervelende wet van God uit kunnen komen. Nu kunnen we ineens wel lekker stelen, liegen en vloeken, omdat er genade en vergeving is. Wat denk je, zou God ineens zijn morele wet afschaffen, alsof Zijn karakter veranderd is? Natuurlijk niet. De woorden van het verbond worden door Jezus dus ook niet afgeschaft, maar juist vervuld, aangescherpt en verduidelijkt (Mattheus 5-7). Maar wat bedoelt Paulus dan wel?
Hij verwijst met de term ‘onder de wet’ naar de periode die begon met [Gods verbond in steen op het kruispunt van grootmachten] tot aan [Jezus en het goede nieuws voor alle volken]. Gedurende deze veertien eeuwen had Israël de mooie, maar zware taak gekregen om een licht voor de andere volken te zijn. De wet met alle bepalingen gaf daar vorm aan het verbond. Maar het lukte meestal niet, omdat het vastliep op de ongedurigheid van het menselijk hart.
‘Onder de wet zijn’ betekent de last van deze roeping dragen, terwijl je merkt dat het probleem net zo goed diep in je eigen hart zit. Je bent niet beter dan de ander, dus hoe kun je een licht en voorbeeld zijn? Die tijd is nu voorbij, zegt Paulus. Jezus heeft het stokje overgenomen. Hij heeft de wet vervuld. Hij is de hoeksteen van Gods wereldwijde volk. Daarom zijn alle bepalingen en regels die samenhingen met de voorbeeldfunctie van Israël niet meer van kracht. Als je bij Christus hoort, dan leef je niet meer onder de wet met al zijn bepalingen. Daarom hoeven de heidenvolken zich er ook niet aan te houden.
Paulus is hier heel scherp op, omdat het voor hem de kern van de zaak raakt: “(…) laat u niet weer met een juk van slavernij belasten” (5 : 1). Jezus heeft dat op zich genomen! Als je in het Nieuwe Testament leest dat wij niet meer ‘onder de wet’ zijn, dan wijst dit dus op de extra bepalingen rond de letterlijke offerdienst en de inrichting van de samenleving in Israël. Dat deel van de wet had een tijdelijk karakter, op maat voor deze periode in de geschiedenis, en geschikt als vooruitwijzing. Maar de tien verbondswoorden zijn voor altijd, want die vormen de basis van Gods eeuwige verbond van liefde [je vind dit ook terug onder: een grote reformatie].
Het houden van de 10 geboden is geen middel om voor God rechtvaardig te worden. Dat is het nooit geweest. Daarom functioneerde in Israëls samenleving de ceremoniële wet, naast de morele wet. Het was duidelijk dat niemand uit zichzelf het verbond helemaal kon houden. Iedereen schond vroeg of laat het verbond, met een leugen, een roddel of dat beetje jaloezie. Om dat recht te zetten bestond de ceremoniële wet met de offerdienst. Die offers waren niet bedoelt om een grillige God tevreden te stellen, maar om duidelijk te maken dat zonde iets kost. Het was een voorafschaduwing van het offer dat God Zelf zou geven.
De aartsvader Abraham had die boodschap zelf al meegekregen en begrepen:
“God zal Zichzelf voorzien van het lam voor het brandoffer, mijn zoon” (Genesis 22 : 8).
De basis van het leven in Gods gemeenschap is vertrouwen in God. Maar net als bij Abraham, bleek wel uit zijn daden of het geloof dat hij had echt was. God kijkt daar naar omdat het belangrijk voor Hem is.
Het houden van Gods geboden vervangt niet ons vertrouwen in de belofte, maar het is wel een toetssteen voor de echtheid van dat geloof. Johannes zegt:
“Hierdoor weten wij dat wij Hem kennen, namelijk als wij Zijn geboden in acht nemen” (1 Johannes 2 : 3).
Jakobus stelt dat geloof zonder vruchten dood is en dus niks waard:
“Wat voor nut heeft het, mijn broeders, als iemand zegt dat hij geloof heeft, en hij heeft geen werken? Kan dat geloof hem zalig maken?” (Jakobus 2 : 14).
Als er op geen enkele manier een verandering van leven te merken is, dan is er blijkbaar ook geen echt geloof. Op de vraag of je gered kunt zijn terwijl daar in je levenstijl weinig tot niks van is terug te zien gaan we dieper in onder [een grote reformatie]. De heilige Geest schrijft de woorden van het verbond op ons hart, Hij vernieuwd ons denken. Die Geest werkt een vrucht uit in ons leven:
“liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing” (Galaten 5 : 22).
Dat is niks anders dan de realisatie van het eeuwig verbond van liefde, in ons denken en doen. Voor God hoort dat onlosmakelijk bij elkaar. Geloof, hoop en de liefde.
De tien woorden van het verbond staan daarom nog steeds overeind. Ook in onze dagen is het belangrijk om er naar te leven. Logisch, want het bevat de kern van Gods grote gemeenschap. In de eindstrijd, richting de voleinding, zullen deze geboden steeds meer onder druk komen te staan. De wetteloosheid zal toenemen en de liefde zal verkillen. In dat grimmige en goddeloze klimaat is het hooghouden van Gods verbondsregels het belangrijkste teken van een oprecht geloof.
Maar als al de tien woorden van kracht blijven, hoe zit het dan met de Sabbat? Dat lijkt een vreemde eend in de bijt. Wij zijn gewend de zondag te vieren. De Sabbat is toch een joodse gewoonte? Toch is dat niet zo. Tijdens de wetgeving aan Mozes wordt de Sabbat niet ingesteld, maar in herinnering gebracht: Gedenk de Sabbat. God had die dag al bij de Schepping apart gesteld. Dat de Sabbat onderdeel vormt van de tien woorden van het verbond is niet toevallig.
Onder [Gods verbond in steen op het kruispunt van grootmachten] zie je een kopie van Gods tien geboden. De eerste drie geboden hebben betrekking op de relatie met God, de laatste zes gaan over de relatie met je naaste. Daar tussenin staat het sabbatsgebod. Bij dit gebod wordt verwezen naar de schepping. God schiep de wereld in zes dagen en ruste op de zevende dag. Daarom heeft God deze dag een aparte status gegeven. Dat de tien woorden gegeven zijn door de Schepper van hemel en aarde zegt iets over de jurisdictie van deze wet. Deze regels gelden niet alleen voor het joodse volk, maar voor iedereen, overal en in elke tijd. De sabbat vormt daarmee de juridische basis van de tien woorden. Wie heeft het voor het zeggen in ons leven?
De wekelijkse sabbat is al vanaf de Schepping ingesteld, in tegenstelling tot de feestdagen en de speciale sabbatdagen die onderdeel waren van Israëls ceremoniële wet (Kolossenzen 2 : 16). Die ceremoniële wetten zijn met de komst van Jezus afgeschaft, maar nergens in het Nieuwe Testament wordt de wekelijkse Sabbat afgeschaft. Jezus hield de sabbat. Hij noemt zich zelfs ‘Heer van de Sabbat (Mattheus 12 : 8). Logisch, want Hij heeft de sabbat aan het begin van de tijd zelf ingesteld. Ook de vroege kerk dacht er niet aan om hier van af te wijken. Het is dan ook buitengewoon opmerkelijk dat Gods sabbat in de loop van de geschiedenis ingewisseld is voor de zondag (natuurlijk met een duidelijke connectie naar de oeroude en wijdverspreide zonnereligie). Is dit maar een kleine wijziging, of een levensgroot verschil? Is het prima dat wij de verbondswoorden, die in steen waren gegrift, een beetje aanpassen of raakt dit de kern?
In het laatste conflict zal deze bijzondere dag-kwestie een prominente rol gaan spelen. In Deuteronomium gaf God opdracht om Zijn wet mee te dragen op het voorhoofd en op de hand (Deuteronomium 6 : 8). Het voorhoofd staat voor wat je denkt en de hand voor wat je doet. Beide moeten in overeenstemming zijn met Gods karakter. Het Bijbelboek Openbaring laat zien dat er een contra-teken komt. Ook dat teken is verbonden met het hoofd en met de hand (Openbaring 13 : 16). Met andere woorden, ‘het beest’ gaat hier de toon zetten. Die gaat bepalen wat je moet denken en doen. Om dat kracht bij te zetten zal het zijn eigen autoriteit vestigen. Hoe? Nou, door de sabbat, die verwijst naar de Schepper, te verbieden en in plaats daarvan de zondag af te dwingen.
De zondag zal symbool gaan staan voor de wereldwijde eenheid. Net zoals de mensheid zich 4200 jaar geleden verenigde rond de toren van Babel. Om dat te bereiken is wel eerst een versmelting van kerk en staat nodig. De dynamiek van de middeleeuwen komt terug, alleen dan in een nieuw jasje. Een elite zal het middenkader afbreken en zo macht krijgen over de massa. Dit proces is al volop in werking. Het Vaticaan is achter de schermen ondertussen druk bezig om dit felbegeerde symbool van de hoogste autoriteit voor te bereiden, door allerlei afspraken met landen, bedrijven en vakbonden te realiseren. Het zal waarschijnlijk in de vorm van verplichte ‘Sunday lockdowns’ komen, voor het grote publiek gerechtvaardigd met een beroep op gezondheid, veiligheid en duurzaamheid. Als je er met geestelijke ogen naar kijkt zie je wat het werkelijk is: het teken van de autoriteit die het beest voor zichzelf opeist als het centrum van de wereldgemeenschap. Niet de Schepper van hemel en aarde, maar zij zetten de toon en bepalen wat je moet denken en doen. Wie zich daar aan onttrekt, zal (via digitale middelen) de toegang tot het economisch verkeer worden ontzegd. Dit ogenschijnlijk kleine verschil wordt een kwestie van leven en dood.
Hier vind je een interessant gesprek over een recente G7 top meeting, waarin het concept van de sunday-lockdown boven aan de agenda staat. Onder andere China, Rusland en Amerika waren present, onder het toeziend oog van paus Franciscus.
The G7 Summit Through A Prophetic Lens - TM Bytes Ep. 1 - YouTube
Het bouwwerk van Babel zal echter geen standhouden. Ook in onze tijd wordt het project vroegtijdig beëindigt. Jezus komt namelijk terug, zoals Hij beloofd heeft, en zal Zijn eeuwigdurende koninkrijk vestigen. De steen ‘die zonder mensenhanden’ loskwam, zal het beeld van Babel, Perzië, Griekenland en Rome in één klap teniet doen (Daniël 2).
Dat zal voor velen onverwacht komen. Jezus vergelijkt het zelfs met de dagen van Noach (in Mattheus 24). Voor wie slapen en dronken zijn komt Jezus als een dief in de nacht. Maar tegen Jezus’ volgelingen zegt Paulus:
“(…) u broeders, bent niet in de duisternis, zodat die dag u als een dief zou overvallen. U bent allen kinderen van het licht en kinderen van de dag. Wij zijn niet van de nacht en ook niet van de duisternis. Laten wij dan niet, evenals de anderen, slapen, maar laten wij waakzaam en nuchter zijn” (1 Thessalonicenzen 5 : 4-6).
Word dus wakker, denk na, bid en onderzoek de Bijbel. Vele generaties voor jou ging de mensheid van start. Alles wijst erop dat wij in het slotstuk van die ontzagwekkende geschiedenis zijn beland. Het zijn bijzondere tijden. Wat kies je? Stel jij je vertrouwen in het surrogaatverhaal van Babel of leg jij je leven in handen van Jezus, de Vredevorst, die spoedig komt om alle dingen nieuw te maken?
Het is niet alleen maar een spannende tijd. Er gebeuren juist nu ook heel veel mooie dingen. Zo is er een grote geestelijke herleving gaande onder het Joodse volk. Vele tienduizenden Joodse mensen zijn, terwijl je dit leest, op ontdekkingstocht. Zou Jezus dan toch de lang-beloofde Messias zijn? De organisatie One-for-Israel maakt professionele filmpjes van Joodse mensen die hun eigen verhaal delen. Het zijn mannen en vrouwen van allerlei achtergronden, karakters, leeftijden en aanvliegroutes, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ze hebben ontdekt dat Jezus de Messias is. Luister naar een paar van deze indrukwekkende, grappige en ontroerende getuigenissen (5-8 minuten per stuk).
Andrew Klavan
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=4ARO7ZaeT1E
Sam Nadler found answers about God and the Holocaust in the most surprising place!
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=lJn8g2oF7a4
Searching for God thru Hinduism & Buddhism, my husband STARTLED me with his discovery!
https://m.youtube.com/watch?v=LW3zi3mA0VE
Voor vele christenen is ‘de eindtijd’ onlosmakelijk verbonden met het biologische en nationale volk Israël. Het epicentrum van de laatste strijd ligt in het land Israël. De ontwikkelingen in de afgelopen eeuw hebben die verwachting sterk aangewakkerd. In 1948 werd de joodse staat opgericht. Is dit de tijd dat God zijn oude beloften aan ‘Israël’ waar gaat maken? De voortdurende onrust in het Midden-Oosten lijkt de opstap naar een laatste oorlog te zijn. Dan komt Jezus terug en zal het koninkrijk voor Israël herstellen. Zij zullen alsnog het politieke en geestelijk centrum van de wereld worden, zoals in het Oude Testament beloofd. Toch roept deze interpretatie vragen op.
Het idee dat God een tweesporenbeleid voert in de wereldgeschiedenis, één met de kerk en één met het biologische volk Israël, is niet vol te houden. Gods verbond met Israël is inderdaad voor altijd. Maar, zegt de joodse Paulus, dan moet je wel begrijpen wat ‘Israël’ inhoudt. De geschiedenis van Israël, zoals die in de periode van Abraham tot Jezus tot ontplooiing kwam, is in talloze opzichten een vooruitwijzing naar iets groters op wereldschaal. Israël was een proeftuin, het kleine stuk land een symbool voor heel de aarde, de offerdienst een voorafschaduwing van de hemelse dienst, de tempel symbool van Gods intentie om onder de mensen te wonen, en de historische stad Jeruzalem een vooruitwijzing naar het ‘hemels Jeruzalem’ dat door God zelf is gebouwd. Verdere uitleg over de rol van het nationale Israël binnen de wereldgeschiedenis krijg je onder [490 jaar periode] en [Jezus en het goede nieuwe voor alle volken].
Jezus zal Zijn voet weer op de olijfberg zetten, zoals de profeet Zacharia heeft voorzegt (Zacharia 14 : 1-9). Hij zal een oordeel vellen over de heidenen, d.w.z. over iedereen die niet bij God wil horen. Ook zal er levend water vanuit Jeruzalem stromen. En Hij zal koning worden ‘over de hele aarde’. Maar dat alles gebeurd nog niet aan het eind van de geschiedenis zoals wij die nu kennen. Het vindt plaats na een vastgestelde periode van duizend jaar, als God het hemelse Jeruzalem vestigt. Uit die stad stroomt een zuivere rivier (Openbaring 22). En in die tijd zal Hij het oordeel uitvoeren over de ‘heidenvolken’, namelijk over alle mensen die niet bij Gods volk wilden horen. Dan zal het eeuwigdurend vrederijk van start gaan. Lees er meer over onder [2e opstanding, het laatste oordeel en het nieuwe Jeruzalem].
De tijdlijn laat zien dat het epicentrum van de eindstrijd in Babylon ligt. Maar Babylon is hier geen letterlijke stad meer. Het staat symbool voor het systeem Babel, dat door heel de geschiedenis verweven is. Vroeger was Babel een letterlijke vijand, van een letter Israël. Maar als Babel in de eindstrijd een symbolische betekenis heeft, dan ook Israël en de stad Jeruzalem. De eindstrijd wordt dan ook niet met bommen en granaten beslecht, op de letterlijke locatie van Armageddon, in het heilige land. Het is een geestelijke strijd, waarin Gods volk onder vuur ligt. De strijd gaat om jou en mij. Daarom legt Openbaring, in de context van de slag bij Armageddon, ineens de nadruk op onze persoonlijke situatie:
"Zie, Ik kom als een dief. Zalig hij die waakzaam is en op zijn kleren acht geeft, zodat hij niet naakt zal rondlopen en men zijn schaamte niet zal zien" (Openbaring 16:15).
Gods gemeenschap wereldwijd staat tegenover de gemeenschap van Babel. Het Israël van God staat tegenover de ‘heidenen’ die leven zonder God. De climax van het laatste conflict heeft een geestelijk karakter.
Is er een alternatieve interpretatie van de ontwikkelingen in het Midden-Oosten? Voordat we hier iets over zeggen is het belangrijk te benadrukken dat politiek en theologie niet hetzelfde zijn. Dat het joodse volk een eigen plek heeft om te wonen is een hele goede zaak, zeker na de terreur van WO II. Dat dit volk uniek is en historisch gezien dicht bij de Bijbelse bron leeft is zonder meer waar. Los daarvan staat de vraag of de hedendaagse ontwikkelingen een vervulling van profetie is. Dat zijn twee verschillende dingen.
Kijken we naar het karakter van het laatste conflict, dan blijkt dit wereldwijd en geestelijk van aard te zijn, niet begrensd dus tot een bepaald land of een volk. Met het Vaticaan als voortrekker wordt een wereldwijd religieus systeem opgetuigd, waardoor Jezus Christus aan de zijlijn komt te staan. Hij mag wel een interessant religieus figuur zijn, maar niet de CEO van hemel en aarde. Die demotie is het hoogste doel van deze geestelijke en duivelse oorlog.
Terug naar de vraag hoe je de ontwikkelingen in het midden oosten moet begrijpen. Wat zijn in het algemeen de kernstrategieën in oorlogsvoering? Dat is allereerst onzichtbaarheid (denk aan de kleuren van het leger), zorgen dat de vijand op het verkeerde been wordt gezet (bijvoorbeeld door misleidende informatie) en infiltratie (spionage en beïnvloeding). Pas als dat niet meer lukt wordt de strijd openlijk gevoerd en ontstaat een harde confrontatie.
Het Vaticaan heeft grote belangen om de aandacht van de kerk te verplaatsen. Al in de 16e eeuw ontwikkelde zij daarom alternatieve eindtijd theorieën om de reformatorische (en Bijbelse) overtuiging, dat in Rome het epicentrum van de eindstrijd ligt, te ontkrachten. Dat ging met groot succes. Inmiddels heeft een groot deel van de conservatief protestants-evangelische wereld de futuristische eindtijd leer omarmt. De liberale tak zwichtte voor de preteristische versie, die alles in een ver verleden plaatst [zie: 1260 jaar V-dominantie].
Is het denkbaar dat de focus van de wereldwijde kerk opzettelijk een andere kant op getrokken wordt, om de aandacht af te leiden van waar het echt om gaat? Is dit geestelijke oorlogsvoering? Worden politieke ontwikkelingen gebruikt of zelfs aangestuurd om het futuristische eindtijdscenario na te bootsen? Helemaal exotisch is die gedachte niet. Wist je dat meerdere sleutelpersonen die betrokken waren bij het mandaat van de Volkenbond en de oprichting van de staat Israël (in 1948), hoog in de boom van de Vrijmetselarij zaten? Denk aan de financiers Rothshield, Ben Gurion & Winston Churchill https://conejomasons.org/events/news/a-remarkable-connection-of-freemasonry-and-israel/. En wist je dat prominente figuren in het Vaticaan in de nasleep van WO II een vluchtroute hebben opgezet, waarlangs Nazi criminelen naar Zuid-Amerika zijn ontsnapt (o.a. de kampbazen van Sobibor en Treblinka en Adolf Eichmann, zie documentatie van Mark Aarons en John Loftus in Ratlines)? Vergeet ook niet dat er een enorme concentratie van macht in onze wereld bestaat. Een zeer groot deel van alle bedrijven ligt in handen van slechts een kleine groep mensen. Kijk bijv. eens naar dit filmpje voor een eerste impressie: "MONOPOLY - Wie Bezit de Wereld?" door Tim Gielen (NL Subs) (rumble.com). Niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt.
Onder [een wereldwijd pact] lees je dat de vrijmetselarij een intstrument is van de jezuieten-orde. Daarnaast is het een gegeven dat de machtige jezuiten-orde expert is geworden in de sturing van de algemene opinie, als het moet door grootse gebeurtenissen te gebruiken of zelf in gang te zetten. Over die dubieuze strategie lees je meer onder [een wereldwijd pact].
Verder is het bijzonder opmerkelijk dat de Joodse messias Jezus, in Zijn redevoeringen over het eind der tijden, met geen woord rept over een fysieke terugkeer van het Joodse volk of een herbouw van de tempel. Zelfs niet een keer. Hetzelfde geldt voor alle auteurs van het Nieuwe Testament. Als Zionisme, zoals veel christelijke bewegingen vandaag de dag claimen, met stip het belangrijkste teken van de eindtijd is, heeft de Messias dit dan over het hoofd gezien? Er moet op zijn minst een grondige verklaring zijn waarom niemand onder het nieuwe verbond (dat geen vervanging, maar een vervulling van het oude is) zionistische verwachtingen schept.
Opmerkelijk is ook de futuristische leer over een nieuwe tempel in Jeruzalem en de herstart van de offerdienst. De Bijbel is er namelijk klip en klaar over dat met de komst van de Messias het volmaakte en eenmalige offer is gebracht (bijv. in Hebreeën). Hij is de hogepriester, voor eens en altijd. Wat zou een herstart van de letterlijke offerdienst naar God toe communiceren? Het zou een directe aanval zijn op Zijn volmaakte verzoeningswerk in Jezus Christus. Maar vreemd genoeg wordt binnen het futurisme de herstart van een letterlijke offerdienst juist als een positieve ontwikkeling gezien. Dat vervolgens een toekomstige antichrist deze offerdienst weer zou gaan staken ('ontheiligen') is volgens deze leer een uitermate slechte zaak. Dat is toch echt de Bijbelse wereld op zijn kop.
Dit alles roept ingewikkelde vragen op. Wat voor agenda hadden en hebben de mensen die betrokken zijn bij de ontwikkelingen in het Midden-Oosten?
Juist in onze tijd is het hard nodig om elkaar in het licht van de Bijbel te bevragen, te helpen, te spiegelen. Gelukkig mogen dit soort complexe gesprekken en discussies plaatsvinden in het licht van de hoop die God geeft. We kunnen een zeker inzicht ontwikkelen, maar nog niet alles begrijpen. Paulus omschreef de voleinding van de wereldgeschiedenis als een bevalling. Hoe een bevalling precies gaat verlopen weet je van tevoren niet, maar dat er uiteindelijk nieuw leven wordt geboren, dat staat vast. Welke vraagtekens er ook overblijven, uiteindelijk zal God alle dingen nieuw gaan maken. Wat een fantastisch vooruitzicht!!